
STYL KRÓLOWEJ ANNY
Mimo że w czasie krótkiego panowania Królowej Anny ani w architekturze, ani w sztuce dekoracyjnej nie wprowadzono żadnych wielkich innowacji, okres ten stał się synonimem elegancji, komfortu i dobrego smaku. Był to czas dominacji swojskiego i skromnego angielskiego stylu, wyrażającego upodobania subtelnej królowej domatorki.
Epokę tę cechuje większa prostota i nacisk kładziony na wysoką jakość materiałów i wykonania. Piękna szukano w kształcie mebla oraz słojowaniu drewna i prostym fornirze, bez uciekania się do stosowania markieterii, rzeźb i innych zdobień. To samo odnosiło się do srebra i mosiądzu. Zdobienia często ograniczały się do prostych grawarunków i aplikacji typu cut-card.
Księżna Marlborough, przyjaciółka i powiernica królowej, trafnie podsumowała powszechne dążenie do tego, by wszystko, od boazerii do twarzy damy, było proste i czyste.
Amerykańska królowa Anna
Spokojna elegancja stylu Królowej Anny dotarła też do Ameryki , tyle że znacznie później, bo już po śmierci władczyni. Druga ćwiartka XVIII wieku to epoka "amerykańskiej Królowej Anny". Podobnie jak w Anglii, najbardziej charakterystyczną cechą stylu była pełna elegancji prostota.
Nadal bardzo widoczne były wpływwy holenderskie. Z Holandii importowano ręcznie malowane płytki z Delft, które często stosowano do dekoracji kominków. Ze stylu holenderskiego wywodziły się też pewien typy dłużej, malowanej szafki, charakterystycznej dla okolic Nowego Jorku, która zamiast szlachetnego drewna i dekoracyjnych rzeźb oryginału miała zdobienia typu grisaille.